“We hebben liever dat de net aangeschafte regenhaspels een jaar stilstaan dan dit”, is de veelzeggende opmerking van Michiel Jakobs van het gelijknamig loon- en grondverzetbedrijf in Geijsteren. Jakobs heeft ook een akkerbouwtak, waarin het in de uiterwaarden onder andere aardappelen, bieten en chicorei teelt. “
Heb je schade die niet door verzekeraars gedekt wordt dan kan een beroep gedaan worden op de Wts. Het gaat dan om vergoedingen voor het helpen voorkomen van ergere waterschade, schade aan gewassen, schade aan gebouwen en zelfs een vergoeding voor vee. Wacht daarom niet en kijk snel wat de regeling voor jou kan betekenen!
"Na het dalen van het water stelden we al snel vast dat de oogst van ongeveer 35 hectare geheel verloren is gegaan. We hebben nog enige hoop voor een deel van de bieten maar het is afwachten of Cosun ze in wil nemen. De aardappels stonken al. We hadden niet verwacht dat dit zo snel zou gaan”, aldus Michiel. Harde getallen durft hij nog niet te noemen, maar hij schat in dat zijn bedrijf zeker één ton aan schade heeft. “Dan heb je het alleen over eigen teelt."
Bij die schade komt dan ook nog eens de omzetdaling in het agrarische loonwerk. "We schatten in dat we ongeveer twintig procent van deze omzet gaan missen”, zegt Michiel daarover. Hij geeft aan dat het extra zuur is omdat na een aantal droge jaren de gewassen er dit jaar extra goed bij stonden. “Je bent trots op de mooie gewassen, die er dit jaar extra goed voorstaan, en die zijn dan in één klap weg.”
Volop vragen
Het bedrijf heeft twee weken na de ramp alweer bij klanten op enkele drooggevallen percelen gras gemaaid. “Het was helemaal bruin en er waren plekken waar je nog amper kon rijden, maar de boeren wilden het eraf hebben, zodat er weer een schone snede kan groeien”, aldus de ondernemer. "Klanten hebben veel vragen: Kan het worden ingekuild of is het te sterk vervuild? En kan ik het naar de compostering brengen?” Vragen waar hij geen antwoord op kon geven.
Wie betaalt dat, is dat voor onze rekening?
In het verlengde zit hij nog met het vraagstuk ten aanzien van het opruimen. “Er ligt van alles in de percelen: plastic, hout, tot caravans en koelkasten toe. En natuurlijk mogelijk vervuild slib dat is neergeslagen. Het opruimen gaat jaren duren. Wie betaalt dat, is dat voor onze rekening?”
Het zijn allemaal vragen die volgens de familie Jakobs een schril contrast vormen met de gevoerde dijkversterkingsacties. “De donderdagavond ging de telefoon om de pomp in te zetten bij het nabijgelegen industrieterrein, omdat de nieuwe damwand lekte. Dat heb je altijd eerst met nieuwe damwanden. Het begon met één pomp en met het wassende water hadden we uiteindelijk vier pompen draaien en werd ook onze mesttank ingezet.”
Spannend bij de damwanden
De nieuwe damwand was een net opgeleverd werk van het hoogwaterbeschermingsprogramma Noordelijke Maasvallei. “Het water is er net niet over gegaan. Voor de aangrenzende fabrieken was dat heel belangrijk. Overstromen zou onderlopen betekenen, met alle gevolgen van dien”, vertelt Michiel. Volgens hem kwam de erg hoge stand mede doordat de sluizen bij Sambeek vol zaten met opgestuwd grofvuil. “Ik denk dat dat een stuwende werking geeft. Maar dat kan natuurlijk gebeuren.”
Aan de overkant bij Well moest de dijk wel worden versterkt. “Ook daarvoor is onze hulp gevraagd. We hebben alle medewerkers erop gezet en medewerkers die met vakantie waren of verlof hadden ook gevraagd mee te helpen. Dat hebben ze massaal gedaan. We hebben dat weekeinde met man en macht gewerkt om bij Well dijkversterkingen aan te brengen. Wij hebben zand en zandzakken aangevoerd en geassisteerd met wielladers en graafmachines.”
Goed gevoel
Michiel was onder de indruk van wat er gaande was. “Onvoorstelbaar om te zien wat mensen daar samen voor elkaar kregen. Ook de burgers hebben met man en macht hard gewerkt. Toegangswegen waren afgezet en er vloog tijdelijk zelfs een Apache-helikopter van het leger boven het gebied. We hebben het met z’n allen gered. Dat geeft een heel goed gevoel.”
De familie Jakobs geeft aan de landbouwschade daarmee dan een schril contrast vormt. “We weten dat bij buitendijks telen in het stroomgebied en in waterbuffergebieden het land onder kan lopen, maar dat gebeurde tot nu alleen ‘s winters. Die schade kun je dan bedrijfsrisico noemen. De vervuiling en het opruimen ervan en het geleden omzetverlies zijn echter van een andere orde. Het blijft een kater dat je met man en macht de mensen in de eigen omgeving hebt geholpen, maar dat je uiteindelijk zelf met een flinke financiële kater blijft zitten. We hopen dat hier oplossingen voor komen.”
Vrijdag 3 september lees je meer over de watersnood in Limburg. Ook gaan we in op andere ervaringen met rampen. Een andere ontwikkeling waar die in het hoofdverhaal aanpakken is het tekort aan staal. Het levert een verrassende conclusie op. Ontvang het vakblad ook en meld je aan door te mailen naar: [email protected].
