Bij die uitnodiging voor een kop koffie is het al dan niet aanvaarden van de uitnodiging een belangrijk moment. Als je de uitnodiging aanneemt terwijl de standpunten of belangen ver uit elkaar liggen, zeg je eigenlijk dat je bereid bent om er samen uit te komen. Dat betekent dat je wilt overleggen over een compromis, een overeenkomst waarbij beide of alle partijen iets toegeven.
Wij, Nederlanders, zijn echte polderaars en gaan graag aan tafel. Dat is op dit moment ook hard nodig, want we hebben een stikstofcrisis. De agrarische sector en het gehele platteland worden enorm geraakt door de stikstofplannen die de minister in juni op tafel legde en de acties en reacties zijn dus ook niet van de lucht. Het loopt zover uit de hand dat het kabinet een mediator heeft ingezet om in gesprek te komen met de agrarische sector.
De boeren, de primaire sector in dezen, wilden echter niet aan tafel, want de stikstofdoelen en de weg ernaartoe stonden vast en waren op voorhand niet bespreekbaar. Aangezien een eenzijdig compromis niet bestaat, was de conclusie van de landbouwsector: we gaan niet aan tafel waarbij we een fuik in zwemmen en onze bedrijven op het hakblok gaan.
Ondertussen werden ook andere partijen uitgenodigd voor een gesprek en kregen ook wij de uitnodiging om alvast met Remkes en het kabinet om tafel te gaan, maar welk gesprek moet je voeren als er geen ruimte is voor een compromis. Een gesprek zou ook schuren met een van onze kernwaarden waarlangs we handelen, namelijk ‘verbonden’. Dat staat voor de verbinding met onze leden, maar ook met de klanten van onze leden, omliggende partijen en het platteland.
Onze achterban is breed en reikt tegenwoordig van groen en grond tot ver in de grijze wereld van de infra, maar nagenoeg al onze leden hebben hun roots in de groene, agrarische sector. De verbinding zit zo diep dat zelfs de leden die tegenwoordig meer in de infra zitten zich zo verbonden voelen dat ze het protest steunen. Om die reden vinden wij dat er eerst met de agrarische sector zal moeten worden gesproken alvorens wij aan tafel schuiven om onze bijdrage te leveren. Nu al een kop koffie gaan drinken voelt niet integer en dat is ook een van onze kernwaarden. Pas als de boeren en het kabinet weer echt koffie drinken, kunnen wij aan tafel en zijn we de eersten die op een nieuwe uitnodiging zullen ingaan, want een kop koffie drinken past ons altijd.
Wim van Mourik,
voorzitter Cumela
