Met ‘je eigen kop volgen’ luister je naar je eigen gevoel, noem het je intuïtie. Een onderdeel daarvan heb ik leren herkennen als mijn allereerste reactie. Krijg ik bijvoorbeeld een vraag of een opdracht, dan popt er binnen een seconde een eerste gevoel op. Dat kan enthousiasme zijn (“Ja, dat is een mooie klus!”), maar ook weerstand (“Nee hè, niet dat…) of allerlei varianten daartussen. Ik leerde dat die reactie belangrijk is. Die moet ik serieus nemen en er op z’n minst over nadenken.
Negeer ik dat gevoel, dan kom ik er later achter dat dit eerste gevoel nog niet zo gek was. Daar had ik iets mee moeten doen, naar mezelf luisteren. Ik had ‘mijn kop moeten volgen’.
Ken je dat? Die allereerste reactie in je hoofd? Dat onderbuikgevoel? Wat doe je daarmee? Er zijn vaak allerlei mitsen en maren te bedenken, dogma’s en ongeschreven regels. Vergeet die. Wat zegt je gevoel?
Het blijft altijd een afweging hoe je vervolgens handelt. Je gevoel (te vaak) negeren, breekt je - in mijn ervaring - op een zeker moment op. Anderzijds, hoe ver liggen wat je overkomt en wat je hoofd je vertelt uit elkaar? Soms is een tussenoplossing mogelijk of zelfs noodzakelijk. Wat je ook doet, luister altijd naar jezelf en maak dan je afweging. Ik denk dat ze dit bedoelen met ‘trouw zijn aan jezelf’.
Of je volgt gewoon je kop! Die boer van mij was zo gek nog niet.
