Ik lees regelmatig: “We hebben mogen leveren”, “We mochten bijdragen aan” of “We zijn dankbaar dat we deze klus mochten uitvoeren”. Ik lees dan tussen de regels een bescheidenheid of dankbaarheid die in mijn ogen niet past bij de prestatie die we als sector leveren. Het lijkt een beetje op voor het eerst ergens aan mee doen of toestemming nodig hebben. En begrijp me goed, ook ik ben regelmatig dankbaar voor iets, maar dan hebben we het over gezondheid of over het feit dat ik in dit jaar twee keer opa ben geworden van twee kerngezonde kleinkinderen.
Dankbaarheid voor de grote vraagstukken of uitdagingen die we soms op ons bordje krijgen, is echter toch iets anders. Ik denk dat er veel omvangrijke werken of diensten worden geleverd dankzij de inzet van onze bedrijven en medewerkers. In het qua weer moeilijk te plannen voorjaar rijden de mannen op Hemelvaartsdag het zware gras aan de kuil of proberen de cultuurtechnische bedrijven tussen de buien door het zaaiwerk af te ronden. Grote infrawerken worden gemaakt dankzij inzet van onze sector en alle sportterreinen liggen er goed onderhouden bij dankzij de cumelabedrijven. Ik kan niet alle werkzaamheden opnoemen (ik heb maar driehonderd woorden voor deze column), maar je weet zelf wat er dankzij ons allen van de grond komt. Dus wat mij betreft stoppen we met ‘mogen’ en ‘mochten’ en gaan we vol trots zeggen: “Wij doen, kunnen, maken, realiseren, leveren, leggen aan en onderhouden.”
