Het stikstofvraagstuk is zo’n onderwerp dat een dilemma oplevert. Als de aangekondigde plannen doorgaan, konden we in de nabije toekomst zo maar eens dertig procent minder boeren hebben en dat brengt dus direct een enorm omzetverlies voor onze agrarisch loonwerkers met zich mee. Indirect heeft het ook een enorme impact op het platteland, want rondom de boeren zit een enorme keten van economische activiteiten die ook zullen worden geraakt. Dus wordt er van ons steun en belangenbehartiging verwacht aan de kant van de agrarische loonwerkers. Zeer terecht en daar gaan we ook voor.
Aan de andere kant van het ledenbestand, het werkveld infra en bouw waar we als cumelasector inmiddels onze meeste omzet draaien, is er een sterke behoefte aan stikstofruimte om alle bouw- en infraprojecten vergund te krijgen en te kunnen uitvoeren. Daar zit alles nu op slot en het gevolg is dat de grote aannemers afdalen in de keten, waardoor de concurrentiestrijd oploopt, het prijsniveau daalt en de grote opgaven waar we als Nederland voor staan grote vertragingen oplopen. Aan die kant wordt er dus ook hard aan ons getrokken om te lobbyen voor een snelle en grootse oplossing om stikstofruimte te creëren. Dat voelt voor ons als organisatie als een dilemma.
Ook cumelaondernemers krijgen echter te maken met dilemma’s, bijvoorbeeld als je door de gemeente wordt gevraagd om hooibalen te verwijderen die door boeren (en wellicht loonwerkers) bij acties worden gebruikt. Hij staat dan voor de vraag: kies ik voor mijn opdrachtgever of ben ik solidair aan mijn collega-loonwerker?
Je mag van mij en de organisatie verwachten dat wij ons best doen om in balans te blijven. Ik denk namelijk dat we beide kanten tegelijk kunnen bedienen met oog voor elkaars belangen. Zo hoop ik ook dat we als ondernemers respect voor elkaar houden, of we nu actie voeren of helpen bij het opruimen. Iedereen heeft namelijk zijn eigen antwoord op lastige dilemma’s en dat moet je respecteren.